Nie bez powodu miliony Chińczyków, często w podeszłym wieku, zapełniają codziennie parki ćwicząc różne odmiany Tai Chi i Qigong. Do ćwiczenia Tai Chi, bez względu na cel praktyki, niepotrzebne są żadne specjalne predyspozycje fizyczne. Co więcej, są przykłady osób, które zaczęły ćwiczyć w późnym wieku (ponad 50 lat) i zostały uznanymi mistrzami bojowego Tai Chi Chuan.

autor zdjęć: Maciej Stroiński tel: 601778820

TAI CHI CHUAN TO CHIKUNG BOJOWY I ZDROWOTNY.
Pojęcie chi (qi) - pierwotnej substancji, energii życiowej, która stanowi podstawę wszelkich rzeczy, występuje w chińskiej filozofii, medycynie i sztukach walki. Zgodnie z tradycyjną teorią każdy człowiek ma swoje chi od urodzenia. Chi pozostaje z nim przez całe życie, a rozprasza się po śmierci. Współcześnie, podejmowane są poważne badania naukowe, zmierzające do udowodnienia i wyjaśnienia tego zjawiska, jakkolwiek żadne nie przyniosły jeszcze jednoznacznych rezultatów. Mimo to metody oparte na tej koncepcji sprawdzają się w praktyce zarówno oficjalnej, chińskiej medycyny (akupunktura jest jedną ze specjalności kierunkowych nauczanych na studiach medycznych także w Polsce), jak i sztuk walki. Aby móc rozwinąć świadomość własnego chi i nauczyć się kontrolować jej przepływ, istnieją dwie podstawowe metody: medytacja i ruch. Ćwiczenia, które zawierają w sobie medytację, ruch bądź też ich połączenie, określane są mianem chikung (qigong). Istnieje wiele różnych rodzajów qigong, które w zależności od celu ćwiczeń można podzielić na zdrowotne, bojowe czy religijne. Tai Chi to qigong, zarówno bojowy, jak i zdrowotny. Ćwiczony przez taoistów ma on znaczenie religijne, w takim sensie w jakim joga wykorzystywana jest w hinduizmie i buddyzmie.

BOJOWE ASPEKTY TAI CHI CHUAN
"Cztery uncje odrzucają jedną tonę" - to cytat z klasycznego dzieła Tai Chi mistrza Wang Tsung Yue, który zawiera w sobie kwintesencję bojowego Tai Chi. Jednak zrozumienie jego sensu i praktyczne zastosowanie wymaga wysiłku i czasu czyli gong.

Repertuar technik Tai Chi obejmuje kopnięcia, ciosy, rzuty, dźwignie, ataki na punkty akupunkturowe. Cios w Tai Chi przypomina strzał z bata. Mięśnie i ścięgna są maksymalnie rozluźnione, tak aby w wykonanie ciosu zaangażowane było całe ciało, a nie tylko mięśnie kończyny zadającej cios. Zaraz po wyciągnięciu na maksymalną odległość zostaje ona błyskawicznie cofnięta. Wygenerowana w ten sposób siła, może penetrować w głąb ciała, wywołując obrażenia wewnętrzne.

Możliwość praktycznego i skutecznego zastosowania Tai Chi w walce polega przede wszystkim na wykształceniu, poprzez odpowiedni trening, specyficznej wrażliwości pozwalającej na płynne dostosowywanie swoich działań do działań przeciwnika. Zdolność do "przyklejenia" się do przeciwnika, podążania za jego ruchami, "naśladowania" jego prędkości, pozwala znaleźć i efektywnie kontrolować jego środek ciężkości (dan tian), od którego zależą wszystkie ruchy jego ciała, aby w dogodnym momencie wykonać finalną akcję. Typową taktyką walki w Tai Chi, opartą na wyżej opisanych umiejętnościach, jest "wpuszczenie w pustkę". Polega ona na oszukaniu przeciwnika, poprzez zaprezentowanie mu "fałszywego celu" i skłonienie go do ataku. Rezultatem "trafienia w pustkę" jest utrata równowagi, odsłonięcie, które można łatwo wykorzystać. Punktem wyjścia dla takiego sposobu walki jest spokojny i czujny umysł i zrelaksowane, uwolnione od napięć ciało, którego ruchy są skoordynowane i świadomie wynikają z obrotów dan tian. Takie umiejętności kształtowane są przez ćwiczenie formy Tai Chi, ćwiczenia różnych wariantów "pchających dłoni" z partnerem, ćwiczenia z bronią (miecz, szabla, włócznia, halabarda) i przyrządami ( żelazna kula, długi drąg), medytację.

Przeczytaj więcej...

* fonetycznej formie zapisu języka chińskiego w alfabecie łacińskim